Indrukwekkend verslag over de Simonton methode

foto van Anne Catharina Boes
door Anna Catharina Boes, deelnemer Simontonweek, november 2011.  Later verscheen ook een boek van haar hand.

Het is nu heel wat jaar geleden: 33 jaar was ik, moeder van 2 jongens, Maxime en Louis, op dat ogenblik 3 en 4 jaar oud, en ik was vooral héél ongelukkig !

Ongelukkig in mijn job als advocaat, in mijn huwelijk en in mezelf … een heleboel ongezonde gedachten overheersten mijn leven, en ik vond maar geen uitweg … tot ik op een dinsdag, 5 december 2007, de diagnose “borstkanker” te horen kreeg.

Hélemaal verbaasd was ik niet; ergens, onbewust, intuïtief, had ik het eigenlijk voelen aankomen … ik wíst dat ik al die tijd tégen mijn eigen gevoelens in had geleefd, en nu kreeg ik de rekening gepresenteerd. Ik wist dat het een “wake-up call” was. Ik nam dan ook al mijn moed in beide handen, was heel strijdvaardig en ging ervan uit dat het wel in orde zou komen.

De oncologen informeerden me dat ik een “lokaal gevorderd mammacarcinoma rechts cT3N3M1” had … met andere woorden een tumor groter dan 5 cm in de rechterborst, met uitzaaiingen in de klieren en andere plaatsen “op afstand”, en zíj waren er duidelijk niet zo gerust op als ik. Volgens hen zou ik nooit definitief kunnen genezen en zou de kanker altijd terugkomen.

Ik begon aan een lange reeks chemobehandelingen, die ik al vrij snel, op eigen initiatief, aanvulde met acupunctuur, Maretak-injecties, voedingssupplementen, koffieklysma’s, noem maar op … Maar tegelijk verslond ik ook massa’s boeken over allerlei verschillende soorten complementaire behandelingen, waaronder het boek ‘Op weg naar herstel’ van Dr. Carl Simonton. En het lezen van dat boek bracht me telkens weer een gevoel van rust en hoop, en dus besloot ik me in te schrijven voor een patiëntenweek in Elspeet om het ook eens “live” te ervaren.

Het programma van die week was goed gevuld, en ik wist niet goed wat ik kon verwachten. Maar ik werd bij mijn aankomst heel hartelijk ontvangen, en was dan ook onmiddellijk volledig gerustgesteld, en voelde aan dat ik de juiste beslissing had genomen.

Het programma startte al op zondagavond met een inleiding waarin werd uitgelegd wat de bedoeling van de week was: nl “hoe kunnen we gezond denken om gezond te leven?”en “wat kan ik doen om me goed te voelen?”. Ik leerde dat het de manier is waaróp wij iets interpreteren dat ons een bepaal gevoel geeft … het komt er dus op aan om onze innerlijke overtuigingen aan te passen zodat onze gedachten ons een goed gevoel geven … klonk al veelbelovend!

Elke dag van de week kwam er een ander onderwerp aan bod. Eerst werd ons in de grote groep theorie uitgelegd, om daarna in kleinere groepjes te worden ingedeeld om effectief en zeer concreet aan de slag te gaan met míjn eigen gedachten en gevoelens. Daarbovenop kregen we enkele opgaven. De eerste opgave was om neer te schrijven wat mijn verwachtingen waren van de patiëntenweek.

Een tweede opgave bestond erin een tekening te maken van hoe ik mezelf zag. Er werd ons ook gevraagd naar onze stressfactoren, en naar de positieve bij-effecten van onze ziekte. Een andere belangrijke oefening was het doen van “beliefwork” … zijnde het transformeren van ongezonde innerlijke overtuigingen naar gezonde gedachten.

In de kleine groep werd ik opgevangen en begeleid door Thera, die op fantastische wijze aanvoelde hoe ik me voelde, en perfect kon verwoorden wat ik dacht … het was soms zeer confronterend, maar telkens weer voelde ik me heerlijk opgelucht na dat werk in kleine groepjes. Het voelde aan alsof er een enorme last van mijn schouders werd gehaald.

Zo stond bijvoorbeeld het thema “omgaan met sterven en dood” op het programma voor woensdag. Op dinsdag kwam dit echter toevallig reeds ter sprake in de kleine groep, en het enige wat ik op dat moment kon denken was, “jaja, dat is voor morgen, laten we het nu over iets anders hebben”, want tot dan toe had ik het thema “dood” altijd vermeden, omdat ik de dood steeds associeerde met het in de steek laten van mijn kinderen, en dus deed ik liever alsof het niet bestond.

Maar Thera voelde dat aan en zei me “je hebt het er moeilijk mee hè? Je zit nú in de emotie, niet?” waarop ik amper mijn tranen kon bedwingen en haar toch maar wilde overtuigen om het uit te stellen tot ‘s anderendaags. Maar aangezien ik op dat moment ín de emotie zat, ín de angst, stelde ze voor om, met mijn goedkeuren, daar onmiddellijk beliefwork op te doen. En dus uitte ik al mijn “ongezonde” innerlijke overtuigingen over sterven en over de dood. We bespraken die overtuigingen samen en voor elke gedachte werkten we een gezond alternatief uit … en het waren er heel wat!

Na die sessie voelde ik me een ander persoon … “waarom had ik het nooit eerder zo bekeken!?”, dacht ik. De angst voor de dood was verdwenen om plaats te maken voor vertrouwen in het leven en in mijn genezingsproces. Het voelde dan ook aan dat het werk in kleine groepjes mij elke dag opnieuw een stapje dichter bracht bij mijn genezing.

Er werd ons verder ook nog geleerd te visualiseren en te mediteren, twee technieken waarvan bewezen is dat ze het immuunsysteem versterken, en angst en stress wegnemen …
We mediteerden samen, over de dood, over gezond en gelukkig zijn, over onze toekomst. En elke meditatie gaf me een gevoel van rust, vertrouwen en hoop … gevoelens die ik al enige tijd verloren was door de vaak pessimistische houding van dokters, en de angstige reacties van mijn omgeving.

Er werd me ook geleerd op een geweldloze wijze te communiceren teneinde nutteloze stress te vermijden. Heel concreet werd er een situatie geanalyseerd waarin een gesprek voor mij stress opleverde en hoe ik anders zou kunnen reageren in dergelijke gelijkaardige situaties om die stress te vermijden.

Uiteindelijk werkten we ook aan een tweejarig gezondheidsplan, dat kan dienen als gids of steun om het leven te gaan leiden dat IK wil leiden, zonder stress, zonder verplichtingen …
We deden dat door een lijst te maken van personen en dingen die me een goed gevoel geven, een soort “vreugdelijst”, met als opdracht me enkel nog met de punten op die lijst bezig te houden.
Ik leerde daarbij ook de ziektewinsten, zijnde de positieve bij-effecten van mijn ziekte, te behouden zonder de ziekte nog nodig te hebben … een openbaring was dat!
Die vreugdelijst hangt nu op de spiegel in mijn badkamer en elke morgen word ik eraan herinnerd dat ik kan “denken, doen en voelen wat IK wil”!

Er liggen wel wat meer papiertjes in mijn badkamer sinds mijn week in Elspeet: de tekening die ik van mezelf heb gemaakt, de lijst met gezonde overtuigingen, de definitie van “hoop” … en elke morgen weer visualiseer ik al die boodschappen, zie ik mezelf als een gezonde persoon, en beslis ik bewust dat ik “vandaag geen boosheid toelaat, me geen zorgen maak, en dankbaar ben voor alles wat ik heb en kan”…

Wat heeft de patiëntenweek me nu allemaal bijgebracht ?

Wel, dankzij de Simontontherapie voel ik die donkere “kankerwolk” niet meer boven mijn hoofd hangen, omdat ik er bewust voor kies om me zo niet meer te voelen.

Ik heb geleerd om stil te staan bij mijn gedachten, om na te gaan hoe die mij doen voelen, en om ze, indien nodig, om te buigen tot gezonde gedachten die me een goed gevoel geven.

Ik heb geleerd om in MIJN kracht en overtuiging te blijven staan. De pessimistische overtuigingen van de dokters, die me vroeger zoveel angst inboesemden, kunnen mij niet meer van streek maken.

“Mind over Body” is nu mijn leuze geworden… Wát en hóe ik denk zijn beslissend voor hoe ik me voel, en hoe mijn immuunsysteem reageert … angst en stress ondermijnen het immuunsysteem, terwijl gezonde gedachten en meditatie het immuunsysteem versterken en ondersteunen … ik zorg er dus voor dat ik enkel nog gezonde gedachten toelaat…

Ik sta nu toch wel wat anders in het leven: meditatie staat (bijna) dagelijks op het programma, gezond eten en denken zijn een tweede natuur geworden, ik heb vertrouwen in mezelf en in het Leven, ik streef het na om vooral te doen wat me een goed gevoel geeft en leef enkel nog volgens mijn eigen gevoelens en intuïtie !
Ik ben er immers van overtuigd geraakt dat wat ik doe en hoe ik me voel een invloed heeft op mijn genezingsproces. En ik ben ervan overtuigd dat ik WEL definitief KAN genezen van kanker! Ook mijn oncologen hebben ondertussen moeten vaststellen dat het wel erg goed met me gaat!

Dus, als het van mij afhing, zou de Simontontherapie, naast de klassieke geneeskundige behandeling, standaard worden toegepast bij elke kankerpatiënt en zijn of haar ondersteunende persoon, omdat het een “lifechanging experience” is en het een meerwaarde geeft aan de manier waarop je je leven “beleeft” …

Want, alle “ongelovige Thomassen” ten spijt, de Simontontherapie is geen wondermiddel, maar wel een fantastisch hulpmiddel. En in de strijd tegen kanker kan je maar best gebruik maken van alle voorradige werkzame hulpmiddelen! En ook al kan je er niet definitief mee genezen, dan nog leert de Simontontherapie je om zonder angst te leven, en ik kan je verzekeren dat dat een groot verschil uitmaakt!

Dr. Carl Simonton zei: “Van nature uit zijn we gezond” en dat kunnen we ook blijven indien we op de juiste manier denken en genieten van het leven, dus ik zou zeggen: “Hear the music, before the song is over” …

 

Dit deelnemersverslag is geschreven in november 2011 door Anna Catharina Boes. Later verscheen ook een boek van haar hand.