door Brenda Dekkers, 29 september 2017 op L’even, het platform voor natuurlijk gezond zijn
Er zijn van die momenten dat je blij bent dat je geen glazen voordeur hebt. Zo zag gelukkig niemand me vanmorgen met mijn jas aan achter de voordeur al puffend ‘zacht, zacht, zacht’ staan prevelen. Ik denk dat ik er nog bij trappelde ook. Dat zit zo.
Ik ben dus nogal een perfectionist. Aan de andere kant ben ik ook een mens, dus per definitie niet perfect. Zie hier een bron van nogal wat innerlijk conflict. En dat gaat er soms behoorlijk heftig aan toe, bij mij intern. Ik scheld mezelf uit voor rotte vis omdat ik weer eens te laat vertrek richting een afspraak. Ik hak in gedachten mijn hand af als ik me weer eens vergrepen heb aan de chips. En ik vergrijp me aan die chips omdat ik zo lelijk doe tegen mezelf, ik weet het. Verder scheld ik mezelf richting sportschool, huishoudelijke klussen of mijn BTW aangifte. Voel ik me er beter door? Nee. Word ik er vrolijker, leuker of slanker van? Nope. Is mijn was en BTW aangifte eerder klaar, stofzuig of sport ik vaker? Nada. Helpt het überhaupt ook maar een heel klein beetje? Ook al niet.
Positief bekeken is mijn gehak wel een bewijs dat ik in elk geval in één ding over enorm doorzettingsvermogen beschik, want ik doe het al zeker 20 jaar. En ik was er waarschijnlijk gewoon en op volle kracht mee doorgegaan, als ik niet een vervolgcursus Geweldloze Communicatie (GC) was gaan doen bij Thera Balvers. GC is aan de ene kant een soort taal, aan de andere kant een methode om in contact te komen met wat er bij jezelf en de ander leeft. Je gevoelens – dus ook boosheid – zijn daarbij signalen van behoeften. En als je kijkt naar de onvervulde behoefte in plaats van de fout van jezelf of de ander, ontstaat er ruimte om elkaar te ontmoeten. Je communiceert in vaste stappen, die samen een straatje vormen. Je begint bij je feitelijke waarneming, dan benoem je het gevoel en de behoefte. De laatste stap is een (haalbaar) verzoek aan onszelf of de ander. Dus in plaats van te zeggen dat je Assepoester niet bent, zeg je: ‘Als ik zie dat de afwas nog op het aanrecht staat, voel ik me geïrriteerd, want ik heb behoefte aan steun. Zou je nu de afwas willen doen?’
Ik vind GC geweldig. En deze vervolgcursus ook, om er maar eens een oordeel op los te laten. Want Thera is deskundig, constructief én aardig. Ze spreekt vloeiend GC, zonder een karikatuur te worden. En het allerbelangrijkste: het voelt niet als een sausje of een rol, maar écht en dus heel veilig. Kortom, als mijn geest een navigatiesysteem was, wilde ik haar als innerlijke stem. Ik zou zelfs al blij zijn als ik haar kon kiezen als stem voor mijn echte TomTom. Een warm-menselijke gids die je helpt in te zien dat het ook oké is om eens een afslag te missen, daar wissel ik kittige Femke of Belgische Bram direct voor in.
Maar goed, ik ging dus die vervolgcursus doen. Al voelde ik me natuurlijk helemaal niet zo gevorderd en vind ik het altijd weer eng om me open te stellen richting nieuwe mensen. Straks loop ik leeg of ga ik nooit meer dicht. Maar uiteindelijk was het een fantastisch warm bad. Waar ik onder andere mijn verdriet en frustratie over mijn aanhoudende te laat komen deelde. Als laatste stap in het ‘straatje’ waarnemen – gevoel – behoefte – verzoek werd ik geholpen een heel klein verzoek aan mezelf te doen. Iets dat haalbaar was. Niet nóg een veel te hoge lat erbij. Het werd deze: Of ik met zachtheid naar mezelf en mijn gedrag op dat moment wilde proberen te kijken. En of ik mezelf daaraan wilde herinneren door het woord ‘zacht’ te zeggen.
Dat doe ik dus nu. Vliegende haast, zware stress, extreme irritatie – ik stop, haal adem en zeg ‘zacht’. Soms maar heel even en al hyperventilerend, zoals vanmorgen. En soms doorvoel ik het helemaal, laat ik de frustratie, de stress en de oordelen toe en probeer er met zachtheid naar te kijken en te luisteren. Ik geloof niet dat ik er tot op heden ook maar 1 minuut eerder door ben vertrokken. Maar ik accepteer nu wel steeds vaker dat op tijd weggaan moeilijk is voor mij. Dat ik ermee aan andere behoeften voldoe. Dat straffen niet helpt. En daardoor ga ik in elk geval opgewekter de deur uit.
